Henk Stadens op bijeenkomst Thorbeckepark Utrecht

De Grijze Muis in het Ondiepe

“Wat zijn dat voor mensen, die bewoners?”, vraag ik mijn collega-architect Wim in de auto, ergens tussen Groningen en Utrecht. “Nou”, zegt Wim, ” het zijn Ondiepers, een soort Oosterparkers; hart op de goeie plek, maar dan nog veel gebekter!”. Wim is van oorsprong een Oosterparker dus hij weet waar hij over praat. Ik word bijkans zenuwachtig. We gaan met omwonenden praten over de gevel van het MFA Thorbeckepark in Utrecht. Omdat het nieuwe MFA een centrum voor de buurt is, moet het een gebouw worden dat de omwonenden misschien mooi-, maar in ieder geval niet lelijk vinden. Anders wordt het nooit wat met dat MFA, redeneert Mitros, onze opdrachtgever.

Met de welstandscommissie van Utrecht was afgesproken dat we beplating in zes tinten grijs zouden toepassen achter translucente beplating en met kleuraccenten in de plint. Maar de buurt vond dat helemaal niks, zo’n saaie grijze kist. Tijdens de presentatie in november 2010 is toen de indruk gewekt dat de architect allerlei kleuren ging bedenken en dat de omwonenden een kleur mochten kiezen. Ik was daar niet bij. Onzalig plan ook als je het mij vraagt. Je wordt het met een groep daar toch nooit over eens. Daarom heeft de aannemer Heijmerink op de bouwplaats een 1 op 1 monster gemaakt. En wij hebben plaatjes bij ons over wat je met zes tinten grijs zoal kunt maken.

“Je moet het niet hebben over welke kleur, maar over wat de kleur moet doén”, begin ik mijn verhaal, “ik heb vandaag vier kleuren grijs aan met een rood hemd en toch zie ik er niet saai uit! “ Ik leg uit dat achter de half-doorzichtige gevelelementen, het grijs een verloop van licht naar donker krijgt en dat de constructie wit wordt. En dat de enige manier om het iedereen naar de zin te maken, is om het gebouw ‘s avonds voor een deel met LED te verlichten die van kleur verloopt.

Zoals in elke omwonenden groep zijn een à twee mensen een soort van woordvoerder; “Ik ken dat doorzichtige spul wel, heb ik thuis een volière van”. En: ”dus als ik het goed begrijp is die constructie allemaal wit? En wat zie je d'r dan doorheen?". “Maar dan bouw je als het ware een “soort gebouw ín een gebouw?” “Tis eerder een grijze muis dan een zwarte hond”.

Wim en ik hebben ons onterecht zenuwachtig gemaakt. De zorgen van de Ondiepers over het gebouw zijn oprecht en de buurtbewoners zijn voor rede vatbaar. Wij beloven dat we ons hard maken voor LED-aanlichting en dat we het contrast achter de doorzichtige plaat groter maken. Zo wordt het nieuwe MFA misschien wel een 'grijze muis’ , maar beslist géén saaie!
 

- Henk Stadens, architect