Bij het ontwerpen van Orbis (intussen Zuyderland) Medisch Centrum in Sittard stond de patiënt centraal. Dat klinkt heel logisch, maar het bleek dat consequente handhaving van dit principe heel veel automatismen in het denken overhoop haalde. Het resulteerde in een ziekenhuis met louter eenpersoonskamers, met huiskamers in de gangen waar men elkaar kan ontmoeten en in een bruisend atrium dat het gebouw tot leven brengt.

Gekozen is voor een gebouw met een lineaire structuur, waarbij de as wordt gevormd door een centrale overdekte ‘straat’. Hieraan grenzen alle directe publieks- en patiëntgerichte functies. Deze straat is een overdekt openbaar gebied dat tevens mogelijkheden biedt tot uit- of inbreiding, zonder dat er concessies hoeven te worden gedaan aan de onderlinge relaties tussen de functionele centra. Flexibiliteit was sowieso een kernwoord in het ontwerpproces. Naast volumeflexibiliteit (uitbreidbaarheid) is er sprake van ombouwflexibiliteit (de mogelijkheid om functies te kunnen verplaatsen) en ook van zogenaamde initiële flexibiliteit (de vrijheid om in een zo laat mogelijk stadium te beslissen over de definitieve indeling). Ook de keuze voor een technische tussenlaag kwam voort uit flexibiliteitsoverwegingen.