Eind negentiende eeuw werd Hilversum aangesloten op het spoornetwerk. Het spoor werd op afstand gelegd van de toenmalige bebouwing. De groei die volgde werd deels opgevangen in het gebied tussen het centrum en het spoortracé. De bebouwing volgde ontginningsstructuren die niet direct logisch aansloten op het weefsel van het bestaande dorp. Een verkeersdoorbraak in de jaren zeventig – de Schapenkamp – verslechterde de ruimtelijke relatie tussen station en centrum. Dit heeft tot op de dag van vandaag grote gevolgen voor het oriëntatiegevoel van bezoekers van Hilversum.

Het nieuwe stedenbouwkundige plan is het passende puzzelstuk dat station en centrum op elkaar laat aansluiten. De kwaliteiten van het historische centrum van Hilversum vormen daarbij de inspiratie: brinken, levendige straten en volop ruimte voor fietsers, voetgangers en groen. Het stedelijk weefsel wordt op een vanzelfsprekende manier richting het station gecontinueerd en binnen de contouren ontstaan nieuwe bouwvolumes die aansluiten op de maat en schaal van het centrum. Door het centrum tot aan het station te continueren, wordt bovendien de oostzijde van Hilversum bij het centrum betrokken.